Levenservaring rijker

Lieve iedereen,

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. De tijd is voorbij gevlogen. Het voelt alsof ik nog maar een paar dagen in Ghana ben geweest terwijl ik er al 4 weken heb op zitten.In deze allerlaatste week heb ik weer genoeg meegemaakt. Er gaat geen dag voorbij zonder belevenis.

Vanaf Mole Natinal Park hadden we twee dagen nodig om bij onze volgende bestemming aan te komen. We besloten om 1 nachtje ergens te overnachten. Dit ging uiteraard niet zonder slag of stoot. Want probeer nog maar een hotel te vinden midden in de nacht, in een grote stad en in het weekend. Na vijf afwijzingen hadden we eindelijk een kamer gevonden met behulp van een ghanese jongen. Hij was zelfs zo aardig dat hij ons de volgende morgen wel wilde wegbrengen naar het busstation. Om acht uur zou hij voor onze deur staan. Om kwart voor acht gingen we ons bed uit aangezien Ghanezen hier alles op hun gemakje doen. Wij hebben de klok en in Ghana hebben ze de tijd. Maar dit keer was het anders, stipt acht uur werd er op onze deur geklopt. Met een beetje vertraging werden we netjes afgezet bij het busstation. Onderweg hadden we een flinke regen en onweersbui. Niet echt prettig als je in een lekkende bus door de bergen rijdt. Na de busreis moesten we nog verder met de trotro en de taxi. Beide niet zonder problemen. De trotro vloog in de fik en de taxi moest geduwd worden. We merkte al snel dat er rook uit de trotro kwam. Snel de deur opengedaan en samen hebben wij moedig alle bagage eruit gehaald. We zagen het namelijk al voor ons; de trotro in de fik en doei backpacks. Na een lange tijd te hebben gewacht in het donker hebben we een andere trotro kunnen aanhouden. Het was weer lekker proppen geblazen maar we waren blij dat we zaten. Daarna moesten we nog een halfuurtje met de taxi maar, dit werd twee uur. De taxi kon niet meer uit zichzelf rijden en moest aangeduwd worden. Gelukkig konden wij blijven zitten. Na vijf pogingen gooide de taxi chauffeur ons er uit en moesten we maar opzoek naar een andere.

Vlak bij de Wli waterfalls zijn we afgezet door de taxi driver en hebben we geslapen in een guesthouse. We hadden van een andere backpacker gehoord dat de tocht naar de upperfalls zeker de moeite waard was maar dat het een zware tocht zou worden van maar liefst vier uur. De volgende ochtend om acht uur stonden we klaar met onze dichte schoenen, korte broek, genoeg water en zeker niet onbelangrijk onze 100% energie. We dachten kom maar op! We waren niet de enigste, we liepen de tocht met een groep van tien Duitsers. We raakte met ze aan de praat en heel toevallig hadden hun ook een dansje gewaagd op het festival in Busua. Het eerste deel van de tocht was goed te doen. We keken voor ons en zagen in de verte een hele hoge berg. We zeiden nog voor de grap tegen elkaar, zullen we die berg moeten beklimmen? Nee joh.. Maar niets was minder waar. Na twee en half uur afzien, zweten, klimmen en klauteren stonden we op de top van de berg. De hele weg bestond uit losliggende stenen, dunne en steile paadjes. Normaal gesproken zou je deze berg met zekerigsmateriaal moeten beklimmen. Maar hier hebben ze daar nog nooit van gehoord. De gids liep zelfs op zijn badslippers. Toen we de waterval zagen wisten we niet hoe snel we er in moesten rennen. Alleen wanneer we met onze voeten het water aanraakte werden we er even aan herinnerd dat het ijskoud bergwater was. Evengoed waren we door het dolle heen en lagen we te spetteren en de spatteren in het water. Onze pret werd alleen al snel verstoord toen we hoorde dat we dezelfde weg met een kleine omweg moesten afleggen. En wat voor een omweg.. Maar we hebben het gered! Toen we na vijf uur terug waren konden we we voor kiezen om ook nog bij de lowerwaterfall te gaan zwemmen. Er waren precies twee mensen in de groep die dat wel wilde. Jaja, Elise en Sascha. We dachten we zijn er nu toch en zonder gids liepen we de bergen weer op. We hadden in ons hoofd dat het tien minuten lopen was. Na een halfuur keken we elkaar aan en zonder iets te zeggen draaide we ons allebei om. Achteraf gezien was dit een goede beslissing want het was een twee uur durende tocht. Als beloning trakteerde we ons zelf op een alvaro en proosten we op de overwinning.

De weg naar onze volgende bestemming was weer niet zonder belevenissen. In de trotro zitten altijd al meer mensen dan wat normaal gesproken gebruikelijk is. Je deelt vaak zelfs één stoel met twee personen. Het kan alleen nog erger, dit hebben we wel gemerkt toen de achterbak volgepropt werd met mensen en zelfs de trekhaak werd gebruikt om op te staan. Het is ongelofelijk maar waar, dit is ook weer verlopen zonder ongelukken. Het lijkt wel of in Ghana alles mogelijk is. Daarna stonden er nog twee activiteiten op onze planning voordat we pas echt gingen relaxen. Weer een bezoekje gebracht aan de apen. Deze waren nog een stuk tammer dan die andere. Zelfs zo tam dat we besprongen werden door vier aapjes tegelijk. Diezelfde dag nog gingen we naar een park die vol stond met mooie en grote bomen. De bedoeling was dat we die volgende ochtend met een gids een rondleiding door het park gingen doen. We hadden toch maar besloten dit niet te doen en hebben zelf een klein rondje gelopen en betekenissen erbij bedacht.

Lloyds Beach resort, wat hadden we daar zin in. Lekker de hele dag bruinbakken, cocktails drinken en het allerbelangrijkste relaxen. Het was wel met de achterliggende gedachte dat dit onze laatste dagen hier in Ghana zijn. We zijn opgetrokken met twee ghanese jongens. We hebben onze drie weekse reis afgesloten met het uitgaansleven in Accra. Eindelijk konden de voetjes echt van de vloer en werd het niet belemmerd met zere knieën. Het was maar goed dat we twee bodyguards bij ons hadden, want als twee blonde meiden wil je daar niet alleen staan. Nu konden we echt zeggen dat we geproefd hebben van de Afrikaanse dansstijl. Het is geweldig om te zien hoe hun passie voor dans is en dit aan ons over willen brengen. We kregen niet alleen van onze dansdocenten complimentjes hoe snel we het oppakte maar, ook van andere mensen die in de club waren.We hadden dit zeker niet willen missen en zijn blij dat we onze trip door Ghana op deze manier hebben kunnen afsluiten.

Helaas is het nu toch echt voorbij en hebben we afscheid moeten nemen van Ghana. We zijn weer terug in koude kikkerlandje. Ik heb van elke minuut genoten dat ik in Ghana was. Ik heb schokkende dingen gezien maar ook hele mooie dingen. Dit is een ervaring die ik nooit in mijn leven zal vergeten en die niemand meer van mij kan afpakken.

Zwijgen is een geneesmiddel tegen het afscheid nemen van een mooie vakantie.

Liefs!

Maandje langer..

Lieve iedereen,

Ik weet nog dat ik het vliegtuig in stapte met me haartjes netjes, make up op en verzorgde kleding aan. Nu moet je ons nou eens zien; verwarde haren, geen make up op en onze lelijke toeristen kleding aan. Maar toch krijgen we hier alle aandacht en lijkt het net alsof we Nederlandse beroemdheden zijn, heel bizar!!

Ook krijg we vaak de vraag; zijn jullie zusjes?? Dan kijken we elkaar aan en zeggen we uhm nee.. Er is zelfs gevraagd of we twins zijn. Ik snap het ook wel; we zijn blank, blond en we hebben een beetje dezelfde bouw. Vanaf nu gaan we ook gewoon ja zeggen!

Zaterdag avond was het grote feest van het festival 'de jungle party'. Als uitzondering hadden we deze avond een beetje mascara op gedaan. Het viel ons nog vies tegen want we betrapten ons er zelf op dat we heel vaak in ons ogen wrijven.Het feest was letterlijk en figuurlijk midden in de jungle. Als je een drankje bestelde werd er voor je neus een kokosnoot uit de boom gehaald en in je beker gegoten. Vers van de pers met een vleugje alcohol. Als je moest plassen was dat natuurlijk gewoon in de bush bush. We hebben onze ogen weer uit gekeken hoe vooral de ghanezen jongens aan het dansen waren. Mijn danskwaliteiten zijn daar niks bij. Sascha kon helaas nog niet met de voetjes van de vloer. Ik heb maar gezellig rondjes om haar heen gedanst, zo kon ik tenminste ook haar knietjes beschermen haha!

De volgende dag vertrokken we uit Busua. Onze gastmoeder waar we 3 dagen verbleven trok meteen mooie kleding aan voor onze foto's. Ook liet ze vol trots haar familie fotoboek zien. Echt een hele lieve vrouw die altijd voor ons klaar stond! Bij ons vaste restaurant hadden we een meisje leren kennen, die vond het erg jammer dat we weggingen. De allerlaatste foto's gemaakt van het strand en op naar onze volgende bestemming.

The green ranch. Het was een lange rit ernaar toe. Ik heb mijn 1ste regenbui meegemaakt hier in Ghana. Helaas konden we er niet gebruik van maken want we zaten in de trotro. Het laatste stuk hebben we een taxi moeten nemen het was namelijk in de bergen. Je kan het geen weg meer noemen maar ondertussen zijn we dat al gewend. Maar wat we niet gewend zijn is dat de lichten van de taxi kapot gaan. Dus we hebben de hobbelende weg met overal gaten zonder licht moeten doorstaan. Met zweet handjes kwamen we bij de green ranch aan. Een hartstikke lieve franse vrouw kwam ons verwelkomen. Gelukkig konden we nog zo laat wat eten en ze liet ons de luxe en erg mooie kamer zien. Een schone moderne douche en wc! Wij waren blij! Totdat ik op de wc ging zitten en naar boven keek! Oh my god er zat echt een heeeeeeeeleeee grote spin!! Deze durfde we zelf echt niet weg te halen. De eigenaresse had de spin gelukkig met een bezem weg gehaald.

Na een nachtje geslapen te hebben konden we zien hoe mooi de natuur en het uitzicht was. Het bleek dus dat was gister avond langs een aapje zijn gelopen haha. Ja dat kan allemaal in Ghana! Er stond een heerlijk ontbijt voor ons klaar watermeloen en ananas. Ja Elise is van ananas gaan houden hier in Ghana. Ook eet ik hier verse tomaat en pannenkoeken. Ja als je honger hebt dan eet je het wel!!

Die ochtend stond er een 2 uur durende paardrijtocht op de planning. Sas had nog wel last van haar knieën. Haar paard werd onder controle gehouden met een touw die de eigenaresse vast had. De tocht was heel erg leuk we reden langs een mooi meer door het bos en de bergen. Na 2 uur lang hadden we wel een beetje zere billen!!

'S middags zijn we richting Sunyani gegaan. In Sunyani is het weeshuis Hanukkah Child care. Het is van Mariette een Nederlandse eigenares die het 9 jaar geleden heeft opgestart. 2 vriendinnen van me Judith en Laura zijn daar 2 jaar geleden naar toe geweest om vrijwilligerswerk te doen. Na hart van Nederland gezien te hebben en alle verhalen die ik gehoord had was ik wel heel erg benieuwd!

Laura had tegen ons gezegd: jullie kunnen wel in het Eusbett hotel slapen dat is vlakbij Hanukkah! Dus wij kwamen 's avonds laat aan en we zagen het al, dit word een heeeeeel duur nachtje.. Het was echt een heel luxe hotel maar daarin tegen waren de werknemers echt heel onvriendelijk bah!!

De volgende ochtend gingen we naar Hanukkah. We werden hartelijk ontvangen door allemaal Nederlandse vrijwilligers. Heel raar om dan ineens met 10 Nederlandse vrouwen aan tafel te zitten. We kunnen dan niet even iets in het Nederlands tegen elkaar zeggen wat toch niemand verstaat. Mariette gaf ons een rondleiding en vertelde over hoe het daar in zijn werk gaat. Het ziet er allemaal echt super mooi uit. Ook hebben ze vorig jaar een school kunnen bouwen! Gelukkig krijgt Hanukkah veel steun van sponsors zodat ze dit allemaal mogelijk kunnen maken. Na de rondleiding zijn we lekker wezen spelen en knuffelen met de kinderen die een geestelijke en lichamelijke handicap hebben. Het was een leuke ervaring om bij Hanukkah langs te gaan. Ook heb ik nog even een paar pakjes ballonnen en kleding voor de baby's achter gelaten.

Toen we weggingen werden we vriendelijk uitgezwaaid door de kindjes

Diezelfde middag zijn we naar hand in hand gegaan we wilde namelijk niet nog een nachtje in het dure/onvriendelijke hotel slapen.

Onderweg naar hand in hand zaten we in een share taxi. Eerst heerlijk met z'n 4e, later met z'n 2e en we hadden alle ruimte. Totdat we ergens stopte en aan alle kanten stapten er mensen in. Het was een 5 persoons taxi en dan zit je krap. We zaten er met een stuk of 8/9 mensen in op een hobbel weg! Heerlijk welkom in Ghana!

Hand in hand is een community voor kinderen en ouderen met een geestelijk en/of lichamelijk handicap. Het was daar erg rustig toen we aankwamen. Gelukkig wilde een vrouw om 21:00 uur nog een bordje met rijst voor ons maken. De huisjes zagen er leuk uit. Je moest lekker plassen en douchen onder de sterrenhemel. Dat heeft ook wel weer wat! De volgende dag hebben we wat spulletjes in de winkel gekocht wat die kinderen allemaal zelf hebben gemaakt. Helaas hebben we niet echt met iemand in contact kunnen komen die daar vrijwilligers werk doet en die goed Engels of Nederlands kan praten. Helaas net toen onze taxi aankwam, sprak een Nederlandse vrouw ons aan. Jammer, maar het was evengoed leuk en interessant om daar langs te zijn geweest.

Boabeng fiema stond die dag op de planning. Ik had er zelf eerlijk gezegd niet zoveel van verwacht. We liepen samen met een vrouw mee die ons naar de gids bracht. Bij haar kon je ook bananen kopen voor de apen. We hadden 2 stappen in de jungle gezet en de apen kwamen van alle kanten aan rennen. We wisten niet wat we mee maakte en die vrouw kon geen woord Engels. Dus hebben we maar dicht bij haar in de buurt gelopen. Aangekomen bij de gids vertelde hij interessante dingen over het dorp en de apen. Er lopen daar meer dan 1000 apen rond met 2 verschillende rassen. De apen zijn heilig in het dorp en ze worden op dezelfde rituelen begraven als de mensen. Ze hebben daar zelfs speciale priesters voor apen. Wij mochten natuurlijk ook zelf de apen banaantjes geven. Een droom die uit komt!! De gids deed het voor en ze pakte het zo uit je hand. Ik schrok me dood een klein aapje sprong op me buik en zat lekker de banaan op te eten! Super schattig.

Als laatste voor die dag stond Kintampo waterfalls op de planning. Ze hadden 3 watervallen. De eerste 2 waren niet echt indrukwekkend. Bij de laatste moesten we 150 tredens naar beneden lopen met de gedachte dat we die natuurlijk ook weer omhoog moeten. Het was een mooie waterval maar heel erg toeristisch. Toen we nog geen eens onze eerste foto hadden gemaakt kwamen er ineens heel veel ghanezen om ons heen staan en wilde ze op de foto. Haha, leuk, grappig! Maar toen bleven ze komen net alsof we beroemd waren, famous in Ghana!

Ik liep een beetje met me voetjes in het water zodat sas een mooie foto kon maken. Toen werd ik ineens mee gesleurd en moest ik van de rotsen af gaan glijden. Geweldig vond ik het, wie overkomt dat nou!

In ons hotel even lekker gedouched, backpacks ingepakt en uitgecheckt. We hadden een lange reis op de planning staan. Mole National Park!

Aangekomen in Tamale moesten we alleen nog de bus pakken naar Mole. Makkelijker gezegd dan gedaan. We hebben 5 tot 6 uur op de bus gewacht voordat die eindelijk kwam. Eindelijk aangekomen bij Mole hadden we nog een conflict met de wachters. Hun accepteerde onze studenten pas van de organisatie niet. Daardoor moesten we het dubbele betalen om alleen het park in te mogen om naar onze kamer toe te gaan. Uiteindelijk hebben we dat maar gedaan want anders reed de bus weg met onze spullen erin.

De jeep safari was erg gaaf! Toen we nog geen 5 seconde in de jeep zaten, zagen we op 2 meter afstand een olifant met een jonkie staan. Ik wilde foto's maken en kwam er toen achter dat de go pro leeg was. Gelukkig waren we nog vlakbij de kamer maar de olifanten waren er nog steeds op 2 meter afstand. Dus voorzichtig uit de jeep stappen en naar de kamer toe rennen! Dat geeft wel een adrenaline kick om zo dichtbij een wilde olifant te staan. Tijdens de jeep safari hebben we veel antilopen en apen gezien! De 2 uur durende safari was veel te snel voorbij.

De laatste week gaat bijna in. Ik geniet elke minuut van de dag als ik hier ben. Het liefst boeken sas en ik er nog een maandje bij!!

Liefs!

Genieten!!

Lieve iedereen,

We hebben al zoveel dingen mee gemaakt dat het wel weer tijd werd om een blog te plaatsen!

Zondag ochtend zijn we naar helping hand gegaan (een weeshuis in Abasa) De rede waarom we daar heen zijn gegaan is om het verschil te zien tussen het noorden en het zuiden. Toen we daar aan de weg stonden was het al een wereld van verschil vergeleken met het noorden. Het was een gebouw met vrolijke kleuren, een school, slaapkamer met bedden, speeltoestellen, genoeg eten, genoeg drinken en de kinderen waren schoon. Ook konden zij goed engels spreken. In het noorden hadden ze niks, hier hadden ze alles behalve hun ouders dan. Dat blijft erg genoeg helemaal als je de achterliggende verhalen hoort. Toch heb ik evengoed een paar oude hemdjes weggeven. Het is fijn om te zien dat ze het hier zo goed hebben in het zuiden maar met een achterliggende gedachte dat dit het tegenovergestelde is van het noorden.

De volgende dag hebben we gekeken hoe de kinderen hun schooldag beginnen. Toen was het tijd om de zware backpacks op onze rug te binden en te beginnen aan de rondreis door Ghana.

Liz een knuffel gegeven en we stapte in de trotro naar Swedru. Vanaf Swedru overstappen op een trotro naar Cape Coast. Een aardig meisje hielp ons vriendelijk met het dragen van de tas en de weg te wijzen. Op het eerste gezicht leek ze oprecht aardig te zijn maar toen ze eenmaal niet weg ging twijfelde we toch een beetje. Ze liep zelfs mee naar onze kamer maar ze vroeg nog steeds geen geld. Dus we hebben haar bedankt en een mentos geven en toen droop ze eindelijk af.

We hadden 3 dingen voor die dag op de planning staan. Het was alle 3 gelegen aan dezelfde weg.

Als eerst zijn we naar Kakum National park geweest. In de jungle lopen op touwbruggen. Wat een prachtige natuur! Heel bijzonder, we hebben weer prachtige plaatjes gemaakt. Sas had een beetje last van haar hoogtevrees toen de brug aan alle kanten kraakte maar we hebben het overleefd.

Daarna zijn we naar Monkey Forest gegaan. De eigenaar is een Rotterdammer en is 12 jaar terug met zijn vrouw naar Ghana geïmmigreerd. Hij vangt apen op die mishandeld zijn of om 1 of andere rede bij hem worden gebracht. Ook heeft hij wilde katten, schorpioen, alligators en een uil. Als afsluiter hadden we daar een heerlijke tosti met kaas en een cola genomen.

Als laatste op die dag gingen we naar Hans Cottege om op de foto te gaan met een krokodil. De Rotterdammer had ons daarvoor nog even verteld dat een Amerikaans meisje vorig jaar is gebeten door de krokodil en haar halve gezicht verminkt was. Maar toch lieten wij ons niet tegen houden, met zwetende handjes, knikkende knietjes en hartkloppingen hebben we toch een foto gemaakt met de krokodil. Nee hoor wij zijn niet eigenwijs.

Daarna stonden we braaf op een trotro te wachten aan de weg. Een Amerikaanse vrouw en een Ghanees vroegen of we mee wilde rijden. Dus wij vroegen al meteen, hoeveel kost het? Dus hun lachte ons uit en ze zeiden; niks hoor! Wij vroegen nog even voor de zekerheid, weten jullie het zeker? Toen kregen we de reactie we gaan jullie echt niet kidnappen hoor. Dus dat viel weer mee een gratis en gezellige rit terug naar ons hotel. Die avond hebben we heerlijk aan het strand gegeten onder de palmbomen met een cocktail is ons hand. Echt een paradijs. Alleen toen moesten we nog terug. Als twee blonde meisjes met een blanke uitstraling alleen over straat lopen in het donker, voel je je niet zo heel veilig. Maar ook dat hebben we weer overleefd.

De volgende ochtend stond Cape Coast Castle op het programma. Het was erg indrukwekkend omdat Nederland er zo bij betrokken was geweest. Helaas hadden we een hele saaie tour guide, na een uur hadden we het wel gehad.

Van Laura en Judith hadden we te horen gekregen dat Ko-Sa Beach resort echt een aanrader is. Het resort is van Nederlandse eigenaren, het ziet er prachtig uit. Uit een kokosnoot drinken op het strand tot vervelende kindjes wegsturen die om geld bedelen terwijl ze niet arm zijn. Ja, we hebben heerlijk ge-relaxed.

De volgende dag stond surfen op de planning! Iets was ik altijd al heb willen leren. We verbleven bij de Kangaroo Pouch Beach resort. Bikini aan en gaan met die banaan. Een ghanese surfer dude gaf ons les. Eerst instructies gehad op het strand en daarna de zee in. Het ging me nog aardig goed af. De 1ste keer stond ik al! Wauw super gaaf was dat! 'S avonds lekker gegeten in het restaurant. Er werd vaak aan ons gevraagd of we hier voor het festival kwamen. Het blijkt dus dat er een groot festival dat weekend plaats vindt. Helaas konden we niet langer in onze hotel kamer blijven.

Alle hotels hier in Busua zitten bom vol voor het grote festival. Een jongen die vrijwilligers werk doet

voor het festival kon de volgende dag wel een kamer voor ons regelen. We hadden besloten de planning te wijzigen.

'S ochtends vroeg zijn we naar Nzulezu een dorp op palen gegaan, om die zelfde dag nog terug te komen voor het grote festival. We zijn met een kano vanaf Beyin naar het dorp gevaren. Het was een hele mooie/rustgevende natuur. Het dorp op palen was wel leuk om te zien

doormiddel van boomstammen staat het dorp boven water. Helaas zijn de mensen daar niet zo heel vriendelijk dus het was een beetje een akward sfeertje. Het was daardoor ook niet zo heel indrukwekkend voor ons.

Weer terug in Busua moesten we nog een kamer vinden. De jongen nam namelijk zijn telefoon niet meer op die een kamer voor ons had. Uiteindelijk kwamen we hem tegen op het strand en heeft hij ons geholpen aan een kamer. Het is een home staying bij een hele lieve ghanese vrouw.

Vanwege Sascha haar doorzettingsvermogen heeft ze haar knieën open gehaald tijdens het surfen. In eerste instantie dachten we dat het niet zo erg was want de wonden waren al aardig dicht gegroeid. Maar de dagen erna werd het alleen maar erger en sas kon moeilijk lopen. We hebben daarom ook besloten hier nog een paar dagen te blijven ook voor het festival natuurlijk haha. Vandaag 3 dagen nadat het gebeurd was zijn we naar het ziekenhuis gegaan want het zag er verschrikkelijk uit. Daar heeft ze antibiotica gekregen en ze hebben de wonden goed schoon gemaakt.

Langzamerhand kan ze gelukkig beter lopen.

We maken nu het 3 daagse festival helemaal mee. Overdag is er leuke muziek op het strand en soms komt er een drum band voorbij met dansende mensen. Het is geweldig om te zien hoe de jongens hier met elkaar dansen. Ze genieten er echt zoveel van, ze hebben hier allemaal een passie voor dansen het zit natuurlijk in hun bloed. Ik ben het langzaam aan het leren hoe Ghanese dansen, maar het zal er nooit zo soepel uit zien als bij hun.

Vanavond is het grote feest: de jungle party, het zal ons benieuwen hoe het is.

We genieten hier nog elke dag. Eventjes met een beperking maar we passen onze planning gewoon aan!

'Geen weg is te lang op reis met een vriend of vriendin aan je zij'

Liefs!

Mijn eerste week!

Lieve iedereen,

Een verhaaltje van mijn eerste week in Ghana!

Daar ging ik dan, zaterdagmiddag om 14:00 met het vliegtuig naar Accra. Ik ging mijn vriendin Sascha op zoeken (die vrijwilligerswerk doet in een weeshuis in Suluya), om daarna samen rond te trekken door Ghana. Voordat mijn reis begon heb ik veel spullen gekocht en ingezameld! Zoals; heel veel kleding, bellenblazen, potloden, pennen, kleurboeken, schriften, tandenborstels, loom bandjes, krijt, speldjes, knuffeltjes en paracetemols. Ik ging ook weg namelijk met 2 koffers van 23 kilo en een handbagage van 20 kilo. Dat was wel even pittig zwaar op me rug haha! Wel een beetje spannend voor het eerst in me 1tje in een vreemd land, maar ik kon niet wachten om bij Sas te zijn. De vlucht ging goed! Toen ik uit het vliegtuig stapte kreeg ik een warme lucht over me heen. Eerst een tijdje bij de paspoort controle gewacht, gelukkig kon ik zonder problemen doorlopen en vroegen ze niet om geld. Mijn koffers kon ik meteen pakken en ik kon zo naar buiten lopen. Ik wist niet wat ik zag honderden mensen die met bordjes stonden en heel veel taxi chauffeurs die wat van je wilde. Een poker face op zetten en het bordje Elise bakker opzoeken. Uiteindelijk na een tijdje zag ik een jongen staan met mijn naam in zijn handen. De jongen William die voor Tina van experience it werkt was aardig hij heeft geholpen met geld wisselen en een sim kaart te kopen. Ik heb me ogen uitgekeken toen we vanaf het vliegveld naar het hostel reden. Zoals je op foto's altijd ziet vrouwen met grote schalen en manden met eten op hun hoofd. Ze lopen tussen de auto's door, je doet je raam open en je koopt een zakje water. Geweldig vind ik het! Dat is nou echt Ghana. Ook was er een Duitse jongen konst antin die ook naar het noorden toe ging om vrijwilligerswerk te doen. Dat was wel heel fijn dan hoefde ik tenminste niet alleen. Hij was al een paar maanden in Ghana dus hij kon al veel dingen vertellen. Na 17 uur niet meer weten hoe je moet zitten waren we aangekomen in Wulugu. Sas gebeld en binnen 10 minuten waren ze er. Ik heb haar even flink geknuffeld. Na alle leuke verhalen ook Liz eindelijk ontmoet!

Ze hebben me een rondleiding gegeven en we hebben lekker lang bij gekletst. Ja Sas en Liz zijn het allemaal al gewend en hebben gelachen.... maar als je lekker rustig aan het plassen bent lopen er honderden kakkerlakken in het gat en over de muren. Nou mij niet gezien ik ga wel achter het huis plassen haha! Overdag zijn de kakkerlakken ver in het gat dus dat durf ik dan wel.

2 uurtjes nadat ik was aangekomen in Wulugu hebben we ontbeten en gingen we naar het weeshuis toe in Suluya. De verhalen van sas over haar blauwe billen heb ik ook een paar dagen meegemaakt, wat een rit! 40 minuten op een plankje in een motorking zitten op een hobbelende weg in the middle off nowhere is niet zo fijn, nog licht uitgedrukt! Maar ik moet me niet zo aanstellen hun hebben het 2 maanden lang gedaan! Toen we aankwamen in het dorpje Suluya waar het weeshuis is, kwamen de kinderen juichend, rennend en zwaaiend op ons af rennen. Met 3 vingers in de lucht dat er nu nog een wit meisje mee is. Geweldig ik had een lach op mijn gezicht. Liz en Sas deden hun ritueel samen liedjes zingen en dansen. Super leuk om te zien wat ze die kinderen allemaal hebben aangeleerd. We hadden die dag bellenblazen, kleurboeken/kleurpotloden en tandenborstels mee. 1 woord hoe het dan in het weeshuis is; CHAOTISCH! De kinderen moesten in 1 rij staan zodat we 1 voor 1 de tandenborstels konden uitdelen. De kinderen duwen, schreeuwen, slaan en hebben geen enkel respect meer voor elkaar. Het is erg om dat te zien. Pas als Mohammed (hij brengt ons met de motorking naar Suluya) met de stok komt en ze slaat luisteren ze. Als je dat voor het eerst ziet krijg je een brok in je keel..

Uiteindelijk... zijn de kinderen heel zoet met tekenen en laten ze met trots hun gepoetste tanden zien. Dan krijg je toch weer een lach op je gezicht! Ik ben daar met een dubbel gevoel in het weeshuis.

Één van deze dagen hebben we de kinderen leren loomen. We wisten niet zeker of ze het zouden oppakken. Maar gelukkig konden ze het heel goed en vonden ze het geweldig, als we de volgende dag de loom doos te voorschijn haalde begonnen alle kinderen te juichen!!

De kleding uitdelen was ook een groot succes! Ik had voetbal shirts van LSVV mee. De kinderen begrepen het meteen en gingen al snel in een voetbal positie staan voor de foto!

Als we terug komen van het weeshuis kunnen we altijd nog eventjes in het zonnetje zitten. Dat was wel nodig want ik ben spier wit vergeleken Sas en Liz.

De laatste dag hebben we alle spullen die we nog hadden aan de kinderen gegeven. Ja het was een totale chaos! Zelfs de moeders van het dorp die pakte de ballonnen af. Bizar en dan nog durven zeggen dat we ze niet genoeg hebben gegeven. Maarja zo zijn ze nou eenmaal! Ik heb me steentje bij gedragen en een lach op hun gezicht gekregen. Dat was mijn doel en het is gelukt!

Vrijdagmiddag gingen we weer naar Accra met de bus! Daar had ik totaal geen zin in 17 uur lang zitten. Maar times fly when your having fun! Ook was het maar 13 uur en een kwartier dit keer!

Nu zijn we aangekomen in het hostel in Accra! Vanmiddag eventjes souvenirs shoppen, backpack tas inpakken en naar helping hand. Liz heeft daar 1,5 maand vrijwilligerswerk gedaan en we blijven daar 1 nachtje!

Maandag begint dan echt ons grote avontuur. Samen met Sas rondtrekken door Ghana. We hebben de reis al globaal uitgestippeld. Ik heb er zin in!

Ik hou jullie op de hoogte!

Zoals er in mijn reisdagboekje staat: De wereld is een boek. Wie niet reist, leest één bladzijde.

Dikke kus!!!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Elise