Lieve iedereen,

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. De tijd is voorbij gevlogen. Het voelt alsof ik nog maar een paar dagen in Ghana ben geweest terwijl ik er al 4 weken heb op zitten.In deze allerlaatste week heb ik weer genoeg meegemaakt. Er gaat geen dag voorbij zonder belevenis.

Vanaf Mole Natinal Park hadden we twee dagen nodig om bij onze volgende bestemming aan te komen. We besloten om 1 nachtje ergens te overnachten. Dit ging uiteraard niet zonder slag of stoot. Want probeer nog maar een hotel te vinden midden in de nacht, in een grote stad en in het weekend. Na vijf afwijzingen hadden we eindelijk een kamer gevonden met behulp van een ghanese jongen. Hij was zelfs zo aardig dat hij ons de volgende morgen wel wilde wegbrengen naar het busstation. Om acht uur zou hij voor onze deur staan. Om kwart voor acht gingen we ons bed uit aangezien Ghanezen hier alles op hun gemakje doen. Wij hebben de klok en in Ghana hebben ze de tijd. Maar dit keer was het anders, stipt acht uur werd er op onze deur geklopt. Met een beetje vertraging werden we netjes afgezet bij het busstation. Onderweg hadden we een flinke regen en onweersbui. Niet echt prettig als je in een lekkende bus door de bergen rijdt. Na de busreis moesten we nog verder met de trotro en de taxi. Beide niet zonder problemen. De trotro vloog in de fik en de taxi moest geduwd worden. We merkte al snel dat er rook uit de trotro kwam. Snel de deur opengedaan en samen hebben wij moedig alle bagage eruit gehaald. We zagen het namelijk al voor ons; de trotro in de fik en doei backpacks. Na een lange tijd te hebben gewacht in het donker hebben we een andere trotro kunnen aanhouden. Het was weer lekker proppen geblazen maar we waren blij dat we zaten. Daarna moesten we nog een halfuurtje met de taxi maar, dit werd twee uur. De taxi kon niet meer uit zichzelf rijden en moest aangeduwd worden. Gelukkig konden wij blijven zitten. Na vijf pogingen gooide de taxi chauffeur ons er uit en moesten we maar opzoek naar een andere.

Vlak bij de Wli waterfalls zijn we afgezet door de taxi driver en hebben we geslapen in een guesthouse. We hadden van een andere backpacker gehoord dat de tocht naar de upperfalls zeker de moeite waard was maar dat het een zware tocht zou worden van maar liefst vier uur. De volgende ochtend om acht uur stonden we klaar met onze dichte schoenen, korte broek, genoeg water en zeker niet onbelangrijk onze 100% energie. We dachten kom maar op! We waren niet de enigste, we liepen de tocht met een groep van tien Duitsers. We raakte met ze aan de praat en heel toevallig hadden hun ook een dansje gewaagd op het festival in Busua. Het eerste deel van de tocht was goed te doen. We keken voor ons en zagen in de verte een hele hoge berg. We zeiden nog voor de grap tegen elkaar, zullen we die berg moeten beklimmen? Nee joh.. Maar niets was minder waar. Na twee en half uur afzien, zweten, klimmen en klauteren stonden we op de top van de berg. De hele weg bestond uit losliggende stenen, dunne en steile paadjes. Normaal gesproken zou je deze berg met zekerigsmateriaal moeten beklimmen. Maar hier hebben ze daar nog nooit van gehoord. De gids liep zelfs op zijn badslippers. Toen we de waterval zagen wisten we niet hoe snel we er in moesten rennen. Alleen wanneer we met onze voeten het water aanraakte werden we er even aan herinnerd dat het ijskoud bergwater was. Evengoed waren we door het dolle heen en lagen we te spetteren en de spatteren in het water. Onze pret werd alleen al snel verstoord toen we hoorde dat we dezelfde weg met een kleine omweg moesten afleggen. En wat voor een omweg.. Maar we hebben het gered! Toen we na vijf uur terug waren konden we we voor kiezen om ook nog bij de lowerwaterfall te gaan zwemmen. Er waren precies twee mensen in de groep die dat wel wilde. Jaja, Elise en Sascha. We dachten we zijn er nu toch en zonder gids liepen we de bergen weer op. We hadden in ons hoofd dat het tien minuten lopen was. Na een halfuur keken we elkaar aan en zonder iets te zeggen draaide we ons allebei om. Achteraf gezien was dit een goede beslissing want het was een twee uur durende tocht. Als beloning trakteerde we ons zelf op een alvaro en proosten we op de overwinning.

De weg naar onze volgende bestemming was weer niet zonder belevenissen. In de trotro zitten altijd al meer mensen dan wat normaal gesproken gebruikelijk is. Je deelt vaak zelfs één stoel met twee personen. Het kan alleen nog erger, dit hebben we wel gemerkt toen de achterbak volgepropt werd met mensen en zelfs de trekhaak werd gebruikt om op te staan. Het is ongelofelijk maar waar, dit is ook weer verlopen zonder ongelukken. Het lijkt wel of in Ghana alles mogelijk is. Daarna stonden er nog twee activiteiten op onze planning voordat we pas echt gingen relaxen. Weer een bezoekje gebracht aan de apen. Deze waren nog een stuk tammer dan die andere. Zelfs zo tam dat we besprongen werden door vier aapjes tegelijk. Diezelfde dag nog gingen we naar een park die vol stond met mooie en grote bomen. De bedoeling was dat we die volgende ochtend met een gids een rondleiding door het park gingen doen. We hadden toch maar besloten dit niet te doen en hebben zelf een klein rondje gelopen en betekenissen erbij bedacht.

Lloyds Beach resort, wat hadden we daar zin in. Lekker de hele dag bruinbakken, cocktails drinken en het allerbelangrijkste relaxen. Het was wel met de achterliggende gedachte dat dit onze laatste dagen hier in Ghana zijn. We zijn opgetrokken met twee ghanese jongens. We hebben onze drie weekse reis afgesloten met het uitgaansleven in Accra. Eindelijk konden de voetjes echt van de vloer en werd het niet belemmerd met zere knieën. Het was maar goed dat we twee bodyguards bij ons hadden, want als twee blonde meiden wil je daar niet alleen staan. Nu konden we echt zeggen dat we geproefd hebben van de Afrikaanse dansstijl. Het is geweldig om te zien hoe hun passie voor dans is en dit aan ons over willen brengen. We kregen niet alleen van onze dansdocenten complimentjes hoe snel we het oppakte maar, ook van andere mensen die in de club waren.We hadden dit zeker niet willen missen en zijn blij dat we onze trip door Ghana op deze manier hebben kunnen afsluiten.

Helaas is het nu toch echt voorbij en hebben we afscheid moeten nemen van Ghana. We zijn weer terug in koude kikkerlandje. Ik heb van elke minuut genoten dat ik in Ghana was. Ik heb schokkende dingen gezien maar ook hele mooie dingen. Dit is een ervaring die ik nooit in mijn leven zal vergeten en die niemand meer van mij kan afpakken.

Zwijgen is een geneesmiddel tegen het afscheid nemen van een mooie vakantie.

Liefs!